Op een draffien leup ze het zaandpattien langs. Eigenlijk is ze veul te lange weg e’bleven. Wat zal moe wel. zeggen? En nou mut ze ok nog zo neudig plassen! Ze had eerst eem’ naor het husien mutten gaon, maar Vrouw Strieker had e’zegd: Aaltien, ie mut neudig hen huus, straks is oen moe nog ongerust.
Ze hadden ok zo mooi e’speuld. Vanmiddag had Vrouw Strieker in de grote kookpot eerappels e’kookt veur de varkens. Toen was Aafke gaon vraogen, of ze allemaole een eerappel en een betien zolt moggen hebben. Dat vraogen, dat mus ie hiel veurzichtig doen, want Vrouw Strieker had het altied arg drok mit vief kiender en een boerderijchien en soms snauwde ze oe lillek of. Maar vanmiddag had ze een goeie buie en eem later hadden ze op een rijgien op het keienstraotien e’zeten mit ieder een daampende eerdappel in de schille en een betien zolt. Het was moeilijk urn dat schellechien van zo’n hiete eerdappel of te halen, maar, o, dat eerste happien!…. Eerst een betien blaozen, dan wat zolt d’r op, mmm, daor kun gien moppien tegenop! De maachies van Strieker, daor gung ze op vrije middagen graag hen. Aafke, Martie en Jannie, allemaol speulgenoties, een ongekende weelde. A’j zulf de jongste waren, een naokomertien nog wel, kwaam ie niks te korte an hartelijkheid. Maar a’j zo graag speulen wollen, dan ha’j ja niks an zukke grote breurs en zusters! Die waren weer goed veur aandere dingen! Bij de buren waren ok gien kleine kiender, allent op ‘t schuttien, maar dat waren openbaren, daor ko’j zomaar niet mit speulen, want die vluukten soms!
Oei, wat mus ze toch neudig. Was er nou gien bossien in de buurte? Nee, verderop woonde Jan Bakker, maar hier was ‘t helemaole kaal. Harder lopen dan maar! En nou is het toch mis e’gaone… o,o , wat verschrikkelijk! Wat mut ze nou tegen moe zeggen? En wat vuult dat akelig! Zes jaor en nog in de broek plassen, ze schaam’ zich dood. Langzaam, wiedbiens löp ze verder, helemaole wanhopig. Wat zult ze heur allemaole uutlachen. Daor komp heur een fietser integen, zul die ‘t ok zien? Ze wil wel in de grond wegzakken. Vlakbij huus begunt ze te reren, misschien helpt dat wel. As moe eerst denkt dat ze arg e’vallen is, moppert ze misschien niet zo. Ie weet ‘t per slot maar nooit mit grote mèns’n!
Alie Knol-Luten