Zundag bint mien man en ik naor de kalkooms e’ west. Het was warkelijk een belevenis um daor ies weer rond te loop’n. Mien va en mien man hebt doar joaren e’warkt en ik heb zelf an de Voart ok veule herinnering’n. As maachien van bijna veertien joar heb ik mi’j al op e’geem’n um met mien veertiende verjoardag direct te kunn’n begunn’n op de Delanafebriek. Smöns fietste ik dan met mien va met. Het was in de tied det an iedere fietse een fietsplaattien mos hang’n. Mien va was kostwinner en had een plaattien met een gat d’r in; den was gratis en die van mi’j was een rieksdaalder veur een heel joar. Dus der was de eerste weke wark’n veur het fietsplaattien, want bi’j Delana warkte iederlene de eerste zes week’n veur twee gulden vieftig. Mien va warkte in de kalk en hij was pann’nmaker.
Ik was zo bliede da ’k det allemoale ies weer kon zien. Ik zagge mien va daor zo nog achter det apparaat staon, eerst cement anmaak’n, dan de malle vol striek’n met cement, een haand vol dreuge varve der over streujen en dan met een natte bössel d’r over hen en de panne kon uut het apparaat wönn’n e’wupt en in de malle te drög’n wönn’n e’legt. Een paar daag’n later wönn’n die pann’n dan uut de malle e’schut en dan kön’n ze wieder anhard’n. Was der een oomd kalk klaor dan mos mien va ok help’n en de oomd leeg kruul’n, wat arg zwaor wark was. De kalk mos dan nog e’ blust wönn’n en det gaf aait verbraande voet’n, want die kalk was kook’nd hiete. Mien man hef aait in de kalk e’warkt; det begunde met het leeg kruul’n van het schip, een kruulplaanke over het ruum en een lege krulewaag’n d’r op, dan de schelp’n van onder uut het schip noar boom’m spitt’n en in de krulewaag’n gooi’n. Det was ok zwaor wark, want alles mos met een grote schuppe um hoog e’schept wönn’n. Die grote schuppe nuumd’n ze dan ok: “de zwietlepel en det was niet veur niks. Was het schip net an e’komm’n dan gonk het hurrie op en stund de boas te kiek’n of ze wel hard genog leup’n, aans mos d’r liggeld an de schipper betaald wönn’n. De ooms wörd’n e’vult met turf en schelp’n. Deze wönn’n d’r van boom’m in e’kruult. Dan wönn’n de turf an e steuken en braand’n een paar daag’n, wat er dan overbleef wönn’n e’zeeft en e’blust en in zakk’n e’doane. Die zakk’n kalk wönn’n dan in een bok e kruult en deur de Voart naor de boer’n e’bracht, det was dan landbouwkalk en umdet de boer’n allemoale an een wieke woond’n was det het veurdeligste vervoer. De scheep’n könn’n vaar’n zolange de kalkwieke niet dicht e’vreur’n was, maar dan wönn’n van de veurroad schelp’n wieder e’warkt. De ooms waar’n niet vake buut’n bedrief. Kalk was iedere boer wel neudig, zelfs de huusvrouw’n witt’n der met. Al met al gaot ok is kiek’n want het is goed det het olde van vrogger in oonze herinnering kan bliem’n, dankzij de inzet van veule vrijwilligers.
Dinie Spieker