Het was in de vieftiger jaoren. Hansema, eigenaar van een zake in elektrische artikels, scharrelde wat rond in de winkel. ‘t Was nog vrog, er waren nog gien klaanten. Op de teunbaanke lag de Vaortse Kraante en daor stund hij wat in te neuzen. Opiens rinkelde de winkelbelle.
Er kwaamp een older echtpaar naor binnen mit de vraoge of hij ok fenuzen verkocht. “Ja zeker”, zee Hansema, “kiekt daor mar ies, daor staot er verschillende”. Het echtpaar schufelde die kaante op. Arg spraokzaam waren ze niet, maar daor was Hansema wel an ewend. “Zuuk ie wat bezunders, mut et meschien iene op gas wezen?” Nee, nee, ze woonden an ‘t Ommerkanaal en daor gebruukten ze allennig nog maar gasbussen. Nee, het mus gewoon op holt estookt kunnen worden. Ze keken ies wat rond en deden of en toe een oven lös. Hansema kun der niet goed hoogte van kriegen. Ze wollen wel graag iene mit een briede oven hebben.”Of woj aorig wat stoeten tegelieke bakken?” Nee, nee stoete kochten ze wel bij de bakker. Ze dreiden er nog wat ummehen en toen kwaamp de aap uut de mouwe. Ja, kiek, as ze ‘s aovends het melken daone hadden,wollen ze graag even de voeten opwarmen, maar ze kunden nooit tegelieke mit de voeten in de oven. Dat paste niet. Er gung Hansema een lochien op. Achter in de winkel heurde hij zien zeune lopen. “Henk”, reup hij, “haal ies gauw een paar keukenstoelen op!”. “Keukenstoelen, verkoopt wij die dan ook al”, dacht Henk, maar hij draafde al weg, naor de keuken en kwaamp met twee stoelen terugge. Zien va zette de beide stoelen veur het femuus met de briedste oven en zee tegen de klaanten: “Gaot maar zitten en past maar ies!” Hij deed de kleppe van de oven naor veuren en het echtpaar legde daor umstandig de bienen op. En ja heur, de voeten pasten samen in de oven! De gezichten klaorden op. Nou konden ze ‘s aovends naost mekare en tegelieke de voeten opwarmen! De koop wörde esleuten. Hansema hef het verhaal nog vake verteld.
Alie Knol-Luten